Ο δρόμος της σύγκλισης

Τι ωραίες εποχές που ζήσαμε κάποτε. Όταν πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν ο Σημίτης. Θυμάστε τι μας έλεγε ο Σημίτης για να τον ψηφίσουμε? όχι οτι καλύτερος ήταν ο Έβερτ για ψήφο, αλλά λέμε τώρα.... Έλεγε οτι ήξερε απ έξω και ανακατωτά, σαν την παλάμη του τον δρόμο που θα μας οδηγούσε  σε οικονομική σύγκλιση με τους υπόλοιπους πλούσιους Ευρωπαίους. Όχι πια ψωροκώσταινα η Ελλάδα αλλά  ισχυρή και πλούσια Ελλάδα μαζί με πλούσιους πολίτες.  

Τι χαρά, υπήρχε εθνικός στόχος τότε, θα συγκλίνουμε με τους μεγάλους, είμαστε ισχυροί, δυνατοί, και άλλα τέτοια ωραία. Μπαίνουμε στη ζώνη του ευρώ, ανοίγουν οι πύλες του παραδείσου  τα ουρί και τα χερουβείμ χαίρονται και τραγουδούν. Ζήτω ο Σημίτης, η ΟΝΕ, το ΕΥΡΩ, το φθηνό χρήμα και η πιστωτικές κάρτες. Λεφτά για όλους, τσάμπα για όλους. Πάρε κόσμε τσάμπα χρήμα. Μιλάμε για παράδεισο. Η μήπως όχι?

Πως έγινε η σύγκλιση απόκλιση? ήταν δυνατόν να γίνει?πως από πρώτοι γίναμε τελευταίοι.Όλοι πλέον γνωρίζουμε τι έγινε, πως μπήκαμε στο ευρώ, γιατί μπήκαμε, και γιατί εκβιαζόμαστε κάθε τρεις και λίγο με τις δόσεις του θανάτου.

Αυτό που δεν ξέρουμε είναι το αν και το πόσο θα τιμωρηθούν αυτοί οι οποίοι έκαναν αυτά που έκαναν και με τον τρόπο που τα έκαναν.Δηλαδή, δεν μπορείς, όποιος και να είσαι να κοροϊδεύεις και να εμπαίζεις τους πολίτες. Όχι μόνο σαν πρωθυπουργός αλλά και μετά  σαν απλός βουλευτής. Ο Σημίτης και η ομάδα του (Στουρνάρας και λοιποί) έπαιξαν και έχασαν, μπροστά στα μάτια των πολιτών, είναι πλέον υπόλογοι μαζί με άλλους για τη σημερινή κατάσταση.Πως έχουν το θράσος να μιλούν και να προτείνουν λύσεις δημοσίως όταν αυτοί ήταν οι πρωτεργάτες της καταστροφής?

Εμείς τους το δώσαμε, με την αδιαφορία μας, κάθε καρυδιάς καρύδι μιλάει για εμάς και παίρνει αποφάσεις για εμάς, εξ ονόματος μας. Καλή πατέντα, μπράβο στα παιδιά.Μέχρι να μην ψηφίζει κανένας μας, η καλύτερα ακόμα, μέχρι να ψηφίζει το ποσοστό το οποίο μπορεί να ελεγχθεί από την εκάστοτε εξουσία μέσω ρουσφετιών υποσχέσεων κτλ. ώστε να "νομιμοποιείται" η "δημοκρατία" που έχουμε, συνεχώς θα πέφτουν καρπαζιές ώστε να αδιαφορεί όσο πιο πολύ ο πολίτης για τα κοινά. "Με αυτούς θα ασχολούμαι τώρα?", "Άσε με μωρέ με τους μ....", "Έχω δουλειές να κάνω" και άλλα τέτοια κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους.

Ο οδηγός στο δρόμο της σύγκλισης, όχι με την πλούσια Ευρώπη αλλά με την πραγματική οικονομία και πολιτική πρέπει να έχει στόχο όχι την επιβίωση μας σαν πολίτες αλλα τη διαρκή ανάπτυξη μας σε όλα τα επίπεδα, αυτός, πρέπει να είναι ένας από εμάς, για εμάς,  αντ' αυτού και προς το παρόν οι οδηγοί μας είναι κάτι τύποι σαν τον Σημίτη και τον Στουρνάρα. Είπαμε, η πατέντα έχει πέραση ακόμα και δουλεύει, την τρώμε τη μηχανή κανονικά. 

Όσο  αυτοί που θέλουν το κοινό καλό  δεν συνασπίζονται ώστε να αλλάξουμε πορεία, τόσο θα κάνουν οτι θέλουν αυτοί που δεν θέλουν το κοινό καλό, αλλά θέλουν το δικό τους "προσωπικό" καλό.  
Έτσι λοιπόν αποδεικνύεται περίτρανα οτι αυτοί που θέλουν το κοινό καλό και υποστηρίζουν οτι αυτό θέλουν πραγματικά, κρίνοντας απο τη σημερινή κατάσταση που βιώνουμε, πρέπει να αναγνωρίσουμε οτι κοιτάν το δικό τους συμφέρον και την ησυχία τους , αφού δεν ασχολούνται με κάτι που τους δυσανασχετεί και δεν προτίθενται να χαλάσουν τις όμορφες σκέψεις τους,  έτσι, αυτή η κατάσταση με κάνει με τη σειρά της να σκέφτομαι οτι δεν διαφέρουν τελικά, σε τίποτα, αυτοί που λεν οτι ενδιαφέρονται με αυτόν τον τρόπο, απο αυτούς που δεν θέλουν το κοινό καλό και το πολεμάνε για δικό τους όφελος εις βάρος των υπολοίπων.

Άρα, σύμφωνα με απλή μαθηματική λογική, εξάγουμε το συμπέρασμα οτι  σαν συμμορία είναι πολύ πολύ εύκολο να καταστρέψεις και να λεηλατήσεις τις ζωές και τα διακαιώματα των πολιτών όταν αυτοί δεν οργανώνονται και δεν διεκδικούν τίποτα παρ εκτός την προσωπική τους ευτυχία. Αυτό δε, τους κάνει ίδιους με τους καταστροφείς τους.
Τελικά έχουμε ότι,  ο αδιάφορος πολίτης είναι κατεστραμμένος πολίτης που ισούται με ληστή πολίτη άσχετα με το αν κλέβει τους υπόλοιπους η αδιαφορεί, η ζημιά για όλους είναι η ίδια. 

Υ.Γ.
Αυτά τα τελευταία, είναι γνωστά και αποδεδειγμένα θεωρήματα από τους αρχαίους Έλληνες η ισχύς τους δε, είναι διηνεκής.