Γενικά, πρέπει να φοβάται κανείς? Βεβαίως και πρέπει, όποιος δεν φοβάται πρέπει να είναι η ανόητος η βλάξ. Ο φόβος υπάρχει σε δυο εκφράσεις, τη θετική και την αρνητική. Ο θετικός φόβος είναι αυτός που μας κάνει να σκεφτόμαστε πολλές φορές κάτι που πρόκειται να κάνουμε και μας έχει σε εγρήγορση για ένα καλύτερο αποτέλεσμα, άρα τον χρησιμοποιούμε δημιουργικά. Η αρνητική πλευρά του φόβου είναι αυτή της τρομοκρατίας και των απειλών.
Νομιμοποίηση του φόβου
Νομιμoποιείται κάποιος να χρησιμοποιεί τον φόβο εναντίον άλλων? Θεωρητικά όχι, πρακτικά ναι. Στην καθημερινότητα μας μπορούμε να δούμε το πιο κλασσικό παράδειγμα εφαρμογής του φόβου της τρομοκρατίας και των απειλών πάνω στα παιδιά. Φάε το φαγητό σου γιατι θα γίνει εκείνο, διάβασε γιατί θα γίνει το άλλο. Επειδή δεν υπάρχει ιδανικό παιδι και γονέας όλοι μα όλοι κάποια στιγμή καταλήγουν να χρησιμοποιούν το όπλο φόβος. Περιττό να πώ το όσο λιγότερο το χρησιμοποιούν τόσο καλύτερα, διότι λιγότερος φόβος και απειλές σημαίνει καλύτερη επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Όμως τα μικρά παιδιά που δεν είναι ενήλικες και δεν αντιλαμβάνονται τη σημασία του φαγητού η του ντυσίματος έχουν μια δικαιολογία αντίδρασης και αντίστασης και το μπαλάκι πέφτει στους ενήλικες για το πως, πότε, και πόσο, θα χρησιμοποιήσουν αυτο το όπλο που το ιδανικό θα ήταν να μην το χρησιμοποιούσαν καθόλου.
Τα πράγματα αλλάζουν άρδην όταν πρόκειται για ενήλικες, εκεί γίνεται το έλα να δεις, και όσο οι σχέσεις γίνονται πολύπλοκες αλληλοεξαρτώμενες και εμπλέκονται πολλά συμφέροντα, ένα πράγμα σαν την πολιτική, ναι μεν θεωρητικά απαγορεύεται ο φόβος αλλά εφαρμόζεται πλήρως πάραυτα.
