Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2015

Εθελοντής δημοκράτης

Έχει δίκιο η Ζωή, πρωτίστως είναι θέμα δημοκρατίας. Η δημοκρατία είναι κάτι σαν τον Θεό, βρίσκεται παντού, πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Απο τις ουρές στο δημόσιο η στις τράπεζες  μέχρι τη συμπεριφορά στο σπίτι και στους φίλους μας, απο το σεβασμό στα πιστεύω του διπλανού μας μέχρι τη διεκδικούμενη θέση πάρκινγκ. Αν θέλουμε να είμαστε πράγματι δημοκράτες πρέπει να είμαστε και κάτι άλλο ταυτόχρονα, γιατί αυτό είναι ένα απαραίτητο συστατικό των δημοκρατών, πρέπει να είμαστε ελεύθεροι η να νιώθουμε μέσα μας ελεύθεροι, για να σκεφτόμαστε ελεύθερα. 

Είμαστε ελεύθεροι? Όχι, η αλήθεια είναι πως στη νεότερη ιστορία μας πάντα υπήρχαν παρα μόνο κάποιες λίγες στιγμές ελευθερίας, όμως νιώθαμε ελεύθεροι γιατί μας το επέτρεπαν οι αγώνες και οι θυσίες του ελληνικού λαού, κάτι που στις μέρες μας τείνει να εκκλείψει, όχι πάντως λόγω έλλειψης θυσιών εκ μέρους του λαού. Το νιώθω ελεύθερος είναι διαφορετικό  του είμαι ελεύθερος, ο λαός όμως με το 62% απαίτησε την ελευθερία του απο τα μνημόνια και όλα αυτά τα μέτρα που τον πνίγουν και δεν τον αφήνουν να επιβιώσει. Ο λαός θέλει να ελευθερωθεί και θέλει, εκτός απο το να νίωθει ελεύθερος, να ΕΙΝΑΙ κιόλας ελεύθερος. Αυτή πρέπει να είναι η κατεύθυνση όλων των λαών, η πορεία προς την ελευθερία και τη δημοκρατία, και αν εφευρεθεί κάποιο άλλο καλύτερο πολίτευμα τότε να τεθεί πορεία προς αυτό.Όλα τα πράγματα για να εκκινήσουν χρειάζονται μια κινητήριο δύναμη. Ο λαός δήλωσε συντριπτικά τη θελησή του, μένει τώρα η πράξη. 


Δίαβασα με πολύ ενδιαφέρον τα άρθρα που αφορούν την αυτάρκεια της χώρας και την καταράκωση της πίστης μιας μερίδας κόσμου, ότι δεν θα καταφέρουμε εκτός ευρώ, την παπαγαλία μερικών οτι δεν παράγουμε τίποτε κτλ κτλ. Προσωπικά θεωρώ οτι δεν πρέπει να ασχολούμαστε ούτε και να θυμώνουμε με αυτή την ομάδα κόσμου διότι αυτή η ομάδα δεν είναι ικανή να πεισθεί με επιχειρήματα και ουδέποτε θα πεισθεί διότι της αρκεί να παπαγαλίζει την mainstream προπαγάνδα. Αυτή η ομάδα λοιπόν απλά χρειάζεται δημοκρατική εκπαίδευση, κοινώς να μην βαριέται να ασχοληθεί με τα κοινά για να δημιουργήσει δική της άποψη, κατι το οποίο σαφώς δεν κάνει μέχρι τώρα. Όμως αυτού του είδους η εκπάιδευση είναι εθελοντική δεν είναι υποχρεωτική, πρέπει να θέλεις να μάθεις για την επάρκεια της χώρας σου, πρεπει να θέλεις να διαβάσεις τα μνημόνια για να δεις τι θα υπογράψεις και πάει λέγοντας. Σε ένα παιδί επιτρέπεις και το καταλαβαίνεις να βαριέται με τέτοια πράγματα σε έναν ενήλικα όμως όχι.

Θέλει πολύ εθελοντική δουλειά η ελευθερία και η δημοκρατία για να καλιεργηθεί μέσα μας. Αυτο που με στεναχωρεί περισσότερο είναι οτι προκύπτει αυτή η ανάγκη επειδή μας πιέζουν και μας πνίγουν οι "απ'εξω". Πιστεύω πως θα έπρεπε ο καθένας μας να το έκανε αυτό απο μόνος του χωρίς να υπάρχουν τέτοιου είδους πιέσεις. Αν γινόταν αυτό ατομικά απο τον καθένα μας τότε συλλογικά και μέσω εκλογών θα ανέβαινε προς τα πάνω αυτή η τάση και θα είχαμε άλλου είδους κυβερνήσεις απο αυτές που έχουμε στις μέρες μας.

Η δύναμη της ανάγκης δεν γνωρίζει ούτε πρόσωπα ούτε κυβερνήσεις ούτε κόμματα, αν μας προσφέρει κάτι αυτή η εποχή που ζούμε, είναι  μια ευκαιρία να δούμε που έχουμε φτάσει, τι έχουμε στα χέρια μας, και τελικά, τι θέλουμε απο αυτή τη ζωή. Έγω προτιμώ, η κινητήριος ανάγκη μου, όταν αντιδρώ, να είναι όχι η εξαθλίωση και η πείνα σε μια οποιαδήποτε φυλακή η να βρίσκομαι στο τελευταίο σκαλοπάτι της ύπαρξης μου,  αλλά έχοντας αυτά που έχω, λίγα η πολλά να απαιτώ ολοένα περισσότερη ελευθερία και δημοκρατία. Στις μέρες μας αυτό μεταφράζεται σε δικαιοσύνη, δουλειά, δικαιώματα και ελευθερία επιλογών, άλλωστε αυτό ζητούσαν πάντα όλοι οι λαοί, απλά δεν πρέπει να σταματήσουμε να το ζητάμε και να το διεκδικούμε. Στην προσπάθεια αυτή θα χρειαστεί να αλλάζουμε τις κυβερνήσεις σαν τα πουκάμισα, άλλωστε θα πρέπει να τους δώσουμε να καταλάβουν κάποια στιγμή οτι οι πολιτικοί είναι αναλώσιμοι και όχι εμείς, υπάρχουν για να εξυπηρετούν το συμφέρον μας και όχι για το δικό τους.

Όσο λοιπόν εφορμάζουν τα μνημόνια, μας πνίγουν και μας αυτοκτονούν, τόσο θα πρέπει να τους στέλνουμε σπίτι τους, ενδεχομένως και φυλακή μιας και πλέον αποδυκνείεται οτι κάνεις δεν πιστεύει στα μνημόνια αλλά τα εφαρμόζει παρ΄αυτα. Αυτό λέγεται φόνος εκ προμελέτης χωρίς κανένα ελαφρυντικό με συναυτουργούς κάποιους πολιτικούς των βορείων ευρωπαικών χωρών.